İznik Çinisi ilk olarak 15 yy ’da Çin’den gelen mavi ve beyaz seramiklerden etkilenerek ortaya çıkmıştır. Çinliler porseleni 1300 derecede üretiyorlardı. Ancak o zamanlar Osmanlı’da 1300 dereceye uygun fırınlar bulunmamaktaydı. Dolayısıyla yeni bir teknik geliştirilmesi gerekiyordu. Beyaz kil, cam ve yüksek silisyumdan oluşan bir harcı denediler. Bu madde 1300 dereceye gerek kalmadan 900lü derecelerde pişebiliyordu ve sonra dünyaca ünlendi. Osmanlı’da yaşayan bir el sanatı doğdu. Yavuz Sultan Selim doğu seferinde 20’den fazla çini ustasını topladı. Tebriz gibi şehirlerden getirdiği ustaların bir kısmı İznik’e bir kısmı da sarayın nakkarhanesine yerleştirdi. Böylece bir çini üretim devri başladı.
Biz de medeniyetle başkentlik yapmış olan kent, aynı zamanda çininin de başkenti oldu. Bu muhteşem sanat, 14-15. yy’ da altın dönemi yaşadı. Dönemin birçok cami ve saraylarının bezenmesinde dış mekân koşullarının dayanıklılığı sebebiyle tercih edildi ve bu da yapıların ihtişamını arttırdı. Daha sonra kap, tabak, vazo, sürahi gibi günlük kullanıma dayalı eşyalarda özellikle Osmanlı mutfağında kullanılmaya başlandı ve günümüze kadar klasik ve modern tarzda olmak üzere unutulmayan sanatlar kategorisine girerek bizlere ulaştı.